«Ὅς γάρ ἄν θέλῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὅς δ’ ἄν ἀπολέσῃ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.»
έν ὑπάρχει ἄνθρωπος χωρίς ἐπιθυμίες. Ἀπό τό μικρό παιδάκι μέχρι τόν ἀσπρομάλλη γέροντα, ὅλοι ἔχουμε ἐπιθυμίες.
Μέσα στίς καρδιές ὅλων τῶν ἀνθρώπων φωλιάζει γραμμένο τό ρῆμα «θέλω».
–Θέλω νά καλυτερεύσω τήν θέση μου καί νά βγάζω πιό πολλά λεφτά, λέει αὐτός πού ὁ μισθός του δέν εἶναι ἱκανοποιητικός.
– Θέλω νά ἀποκαταστήσω τό παιδί μου, νά παντρέψω τό κορίτσι μου, να τακτοποιήσω τόν γιό μου, λέει ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα.
–Θέλω νά γιατρευτῶ ἀπό τήν ἀρρώστια πού ὑποφέρω, λέει ὁ ἄρρωστος.
–Θέλω νά κερδίσει τό κόμμα μου καί νά κυβερνήσει τόν τόπο, λέει ἐκεῖνος πού πίστεψε στήν πολιτική.
Δέν ξέρω ὅμως πόσοι στό ἐρώτημα «τί θέλεις;» θά ἀπαντοῦσαν μέ τό «θέλω» τοῦ Εὐαγγελίου τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Δυό φορές μέσα στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ὑπάρχει τό ρῆμα «θέλω». Ἀλλά καί τίς δύο μποροῦμε νά τίς συνοψίσουμε σέ μία:
Θέλω νά σώσω τήν ψυχή μου.
–Θέλω νά σώσω τήν ψυχή μου! Αὐτός εἶναι ὁ μοναδικός σκοπός τοῦ χριστιανοῦ. Ἀλλά ποιά ψυχή; θά ρωτήσει ὁ ἄπιστος καί ὑλιστής ἄνθρωπος.Ψυχή! Ὑπάρχει ψυχή; Ποῦ εἶναι ἡ ψυχή; Δέν βλέπω καμμιά ψυχή, λέει ὁ ψυχρός ὑλιστής, πού καί τά πιό ἱερά συναισθήματα τά ζυγίζει καί τά ὑπολογίζει μέ τά γραμμάρια τῆς ἐγκεφαλικῆς οὐσίας.
Καί ἀκούγεται ἡ ἀπάντηση: Παροῦσα! Ἐδῶ εἶμαι, δέν μέ βλέπεις; Δέν μέ ἀκοῦς; Δέν μέ αἰσθάνεσαι; Ἐδῶ εἶμαι... φωνάζει ἡ ψυχή, εἶμαι κοντά σου, εἶμαι ἕνα μέ σένα. Ἐγώ εἶμαι ἐσύ.
Ἀλήθεια καί τό ὅτι μιλᾶμε ἐμεῖς, καί οἱ ἄλλοι μᾶς ἀκοῦνε καί μᾶς καταλαβαίνουν, εἶναι μιά ἀπόδειξη πώς ὑπάρχει ψυχή.
Πόσες ἀποδείξεις γιά τήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς θά μπορούσαμε νά ἀναφέρουμε! Μά νομίζω, πώς φτάνει ἕνα καί μόνο δεῖγμα, πού ὅλοι τό ζοῦμε καί μᾶς φωνάζει περίτρανα πώς ὑπάρχει ψυχή. Κι αὐτό τό δεῖγμα εἶναι ἡ συνείδηση. Δεῖξτε μου ἕναν ἄνθρωπο, πού δέν νοιώθει μέσα του τήν φωνή τῆς συνειδήσεως. Δεῖξτε μου ἕναν, πού δέν δοκίμασε τό ἄγριο μαστίγωμα, τό ἀσταμάτητο κυνηγητό τῆς συνειδήσεως.
Ἡ συνείδηση εἶναι ἡ τρανώτερη ἐσωτερική ἀπόδειξη πώς ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μονάχα κρέας, ἔντερα καί κόκκαλα, ἀλλά εἶναι καί ψυχή, εἶναι πνεῦμα ἀθάνατο καί αἰώνιο.
Ἴσως κάποιος ρωτήσει: Θέλω νά σώσω τήν ψυχή μου, ἀλλά ἀπό τί πρέπει νά τήν σώσω; Ἡ ἀπάντηση: Ἀπό δύο τρομερά μαρτύρια, δύο τρομερά βασανιστήρια.
Τό ἕνα μαρτύριο τό ἀναφέραμε παραπάνω: Εἶναι τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως.
Τό δεύτερο μαρτύριο πού περιμένει τήν ψυχή, ἄν δέν σωθεῖ, καί εἶναι ἀπείρως χειρότερο, ὀνομάζεται, αἰώνια κόλαση.
Τό μαρτύριο αὐτό θά εἶναι ἀτέλειωτο, θά εἶναι αἰώνιο. Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ὑπάρχει τρόπος νά τελειώσει. Τό μαρτύριο ὅμως τῆς κολάσεως δέν τελειώνει ποτέ. «Ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καί τό πῦρ οὐ σβέννυται». (Μάρκ. 9, 48)
Στήν παροῦσα ζωή ὅσο ζεῖς, ἐλπίζεις. Τό φῶς τῆς ἐλπίδας φωτίζει καί τίς σκοτεινότερες στιγμές τῆς ψυχῆς. Μά ἄν διαβεῖς τήν παροῦσα ζωή καί περάσεις τήν πόρτα τῆς αἰωνίου κολάσεως, τότε ψυχή, ἀλλοίμονο καί τρισαλλοίμονο! Σβῆσε πιά κάθε ἐλπίδα. Καμμιά ἐλπίδα, κανένα φῶς, καμμιά χαρά, καμμιά ἀκτῖνα θεϊκῆς παρουσίας, καμμιά σταγόνα θείου ἐλέους. Κόλαση αἰώνια! Νά ποῦ κινδυνεύει νά καταδικασθεῖ ἡ ψυχή.
Ποιά λοιπόν ψυχή, πού πιστεύει στήν αἰωνιότητα, δέν θέλει νά σωθεῖ;
–Θέλω νά σώσω τήν ψυχή μου, λέει ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος. Μπορῶ; Ἄν μπορεῖς; Καί βέβαια μπορεῖς. Γι’ αὐτό ἦρθε ὁ Χριστός στόν κόσμο, γιά νά μᾶς σώσει.
Γιά νά σωθεῖ ἡ ψυχή χρειάζονται δύο θυσίες. Ἡ μία ἔγινε «ἅπαξ», ἀλλά ἰσχύει «εἰς τό διηνεκές». Ἡ ἄλλη πρέπει νά γίνει σήμερα. Ἡ μία εἶναι ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός βάδισε σταθερά τόν δρόμο τῆς θυσίας γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ἀλλά γιά νά σωθεῖ ἡ ψυχή χρειάζεται καί μία ἄλλη θυσία, κι αὐτή εἶναι ἡ θυσία τοῦ κάθε πιστοῦ πού θέλει νά σωθεῖ.
Θέλουμε νά σώσουμε τήν ψυχή μας; Τότε πρέπει νά κάνουμε πολλές θυσίες, ὅπως εἶναι ἡ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἡ θυσία τῆς σταυρωμένης ζωῆς, ἡ θυσία τῆς ἀπαρνήσεως τοῦ κόσμου.
Ἀπό ὅλες αὐτές τίς θυσίες ἄς τονίσουμε μία καί μόνο. Εἶναι μιά θυσία, πού δύσκολα τήν κάνουμε οἱ χριστιανοί τῆς ἐποχῆς μας, καί γι’ αὐτό δύσκολα θά σωθοῦμε. Εἶναι ἡ θυσία τῆς γνώμης τοῦ κόσμου. Ὑπολογίζουμε τήν γνώμη τοῦ κόσμου. Ντρεπόμαστε μέσα στόν κόσμο νά ὁμολογήσουμε τήν πίστη μας. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός λέει: «Ὅποιος, ζῶντας μέσα σ’ αὐτή τήν γενιά τήν ἄπιστη καί ἁμαρτωλή, ντραπεῖ γιά μένα καί γιά τή διδασκαλία μου, θά ντραπεῖ γι’ αὐτόν κι ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, ὅταν θά ἔρθει μέ ὅλη τήν λαμπρότητα τοῦ Πατέρα του, μαζί μέ τούς ἁγίους, ἀγγέλους». (Μάρκ. 8, 38)
Μιχαλίδα καί ἁμαρτωλή ἦταν ἡ γενεά τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ δική μας γενεά εἶναι διεφθαρμένη, τερατώδης καί ἄπιστη. Ἔ, λοιπόν, θά λογαριάσω τόν κόσμο καί θά ὑπολογίσω τούς ἀνθρώπους μιᾶς τέτοιας γενιᾶς προκειμένου νά ἀκολουθήσω τόν Χριστό; Θά ντρέπομαι νά δείξω στόν κόσμο πώς εἶμαι χριστιανός;
Ὁ κόσμος δέν ντρέπεται νά ἀσχημονεῖ καί νά ὀργιάζει καί θά ντρέπομαι ἐγώ νά μιλήσω γιά τόν Χριστό;
Ὁ κόσμος δέν ντρέπεται νά γυρίζει προκλητικά ντυμένος ὄχι μόνο στούς δρόμους, ἀλλά καί μέσα στόν Ναό, καί θά ντρέπομαι ἐγώ νά ντύνομαι σεμνά;
Ὁ κόσμος δέν ντρέπεται νά προβάλλει σάν ἥρωες τούς ποδοσφαιριστές καί τούς ἠθοποιούς, καί σάν σωτῆρες τἀ διάφορα πολιτικά πρόσωπα, καί θά ντρέπομαι ἐγώ νά προβάλλω τήν πίστη μου καί τόν Λυτρωτή μου;
Θέλουμε νά σώσουμε τήν ψυχή μας; Τότε ἄς περιφρονήσουμε τήν γνώμη τοῦ ἄθεου καί διεφθαρμένου κόσμου τῆς ἐποχῆς μας. Ὁ κόσμος μᾶς ζάλισε μέ τήν τρέλλα του καί μέ τά καπρίτσια του. Μέ τίς μόδες του καί μέ τό πνεῦμα του. Τί μπορεῖ νά μᾶς προσφέρει ὁ κόσμος, ὅταν ἐμεῖς θά πεθάνουμε; Τίποτα!
Ἐμεῖς δέν βαδίζουμε γιά τόν θάνατο, βαδίζουμε γιά τήν ζωή.
Τό ὄνειρό μας εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ μοναδικός πόθος μας εἶναι ὁ Παράδεισος.
Ὁ μοναδικός στόχος μας εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.
