Τετάρτη 28 Οκτωβρίου
Αγίας Σκέπης
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 95 επισκέπτες και κανένα μέλος
Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μεγαλομάρτυρας ὁ Μυροβλύτης (26 Οκτωβρίου)
Άγιος μεγαλομάρτυρας Δημήτριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και έζησε κατά τους χρόνους του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του Τετράρχη Γαλερίου Μαξιμιανού (284-305μ.Χ), εποχή κατά την οποία έγινε φοβερός διωγμός κατά των χριστιανών.
Κατάγονταν από ευσεβή οικογένεια, ήταν επιφανέστατο μέλος της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης, Δούκας της πόλης και Στρατηγός όλης της Θεσσαλίας. Παρόλ’ αυτά, δεν φοβήθηκε από τα διατάγματα των αυτοκρατόρων και συνέχισε –παρά το φοβερό διωγμό- να κηρύττει τον ευαγγελικό λόγο, οδηγώντας στην πίστη πολλούς ειδωλολάτρες.
Όταν ο Μαξιμιανός έμαθε για την χριστιανική δράση του Δημητρίου διέταξε να συλληφθεί και να οδηγηθεί μπροστά του. Ο Δημήτριος δε δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, παρόλο που γνώριζε τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν οι χριστιανοί.
Ἅγιος Νέστωρ ὁ Μάρτυρας (27 Οκτωβρίου)
ήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του Αγίου και ένδοξου μάρτυρα Νέστορα. Και η σημερινή εορτή είναι σαν συνέχεια της χθεσινής, όπου εορτάσαμε την ιερή μνήμη του Αγίου και ενδόξου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του μυροβλύτη. Θα μπορούσαν κι οι δυό μάρτυρες να εορτάζονται μαζί την ίδια μέρα, γιατί μαζί άθλησαν και μαζί στεφανώθηκαν με το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Η Εκκλησία όμως, για να τους τιμήσει περισσότερο, τους εορτάζει χωριστά, αφιερώνοντας μια ήμερα για τον καθένα. Όσα λοιπόν θα πούμε σήμερα είναι σχεδόν τα ίδια που θα λέγαμε και χθες.
Ο Άγιος Νέστορας είναι κι αυτός από τα ιερά θύματα του μεγάλου διωγμού του Διοκλητιανού στα 296. Ήταν δεν ήταν είκοσι ετών, ένας νέος ωραίος με πίστη και ιερό ενθουσιασμό. Ήταν γνωστός και φίλος του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος τώρα βρισκότανε στη φυλακή. Άκουσε λοιπόν ο Νέστορας τον βάρβαρο παλαιστή Λυαίο να καυχιέται στο στάδιο, να υβρίζει και να προκαλεί τους πάντες και δεν το άντεξε. Έτρεξε τότε στη φυλακή και ζήτησε την ευχή και την ενίσχυση του Αγίου Δημητρίου, για να βγει και να ταπεινώσει τον υβριστή και βλάσφημο Λυαίο.
Ἅγιος Λοῦππος (27 Οκτωβρίου)
ρισμένες Συναξαριακές πηγές αυτήν την ημέρα (κατ’ άλλες 26 Ὀκτωβρίου), αναφέρουν την μνήμη του Αγίου Λούππου.
Ο Άγιος αυτός φέρεται ως υπηρέτης του Αγίου Δημητρίου, που ήταν κοντά του την ώρα του μαρτυρίου του.
Λέγεται λοιπόν ότι, μόλις έφυγαν οι στρατιώτες, πήγε γρήγορα, έβγαλε το δαχτυλίδι και το πανωφόρι του Αγίου και τα έβαψε στο αίμα του. Με αυτά ενεργούσε πολλά θαύματα: γιάτρευε αρρώστους και θεράπευε δαιμονισμένους. Ο Μαξιμιανός, μόλις τα ‘μαθε αυτά, έστειλε στρατιώτες και τον αποκεφάλισαν σ’ έναν τόπο ονομαζόμενο Τριβουνάλιο.
Ἁγία Πρόκλα σύζυγος τοῦ Πιλάτου (27 Οκτωβρίου)
νῷ ὁ σύζυγός της δέν ἀνέλαβε τήν εὐθύνη νά ἐλευθερώσει τόν Χριστό, φοβούμενος τούς Ἰουδαίους, ἡ σύζυγός του Πρόκλα, μετά τόν φρικτό θάνατο τοῦ Πιλάτου, προσῆλθε στήν Χριστιανική πίστη καί ἀφοῦ ἔζησε μέ ἀγαθότητα καί εὐσέβεια, παρέδωσε τό πνεῦμα της εἰρηνικά.
Ἁγίες Καπιτωλίνα καὶ Ἐρωτηΐδα (27 Οκτωβρίου)
ἱ Ἅγιες Καπιτωλίνη καί Ἐρωτηΐς ζοῦσαν στήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ, ὅταν ἄρχοντας στήν Καππαδοκία ἦταν ὁ Ζιλικίνθιος.
Ἡ Καπιτωλίνη ἦταν εὐγενικῆς καταγωγῆς καί πλουσία. Ὅμως ἡ Ἁγία δέν ἔδωσε καμιά σημασία στά ἐπίγεια πλούτη. Ἔτσι λοιπόν μοίρασε ὅλη της τήν περιουσία στούς φτωχούς καί ἐλευθέρωσε τούς δούλους της. Ἐμφανίστηκε στόν ἄρχοντα Ζιλίκινθο καί ὁμολόγησε τήν πίστη της στόν Χριστό. Ὁ ἄρχοντας διέταξε νά τήν κλείσουν στήν φυλακή καί τήν ἑπόμενη μέρα ἀποκεφαλίστηκε.
Ἡ Ἐρωτηΐς, ἡ ὁποία ἦταν δούλη τῆς Καπιτωλίνης ἅρπαξε πέτρες καί λιθοβόλησε τόν ἄρχοντα. Ἐκεῖνος ἐξοργισμένος πρόσταξε τούς φρουρούς του νά τήν δείρουν ἀνελέητα μέ ράβδους. Ἡ Ἁγία ὅμως, μέ τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ ἔμεινε ἀβλαβής. Τότε ὁ ἄρχοντας πρόσταξε νά τήν ἀποκεφαλίσουν μέ ξίφος.
Ἔτσι βρῆκαν καί οἱ δυό Ἁγίες μαρτυρικό θάνατο.
28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940
άθε χρόνο τέτοιες µέρες η σκέψη µας γυρνά στα περασµένα, στο µουντό εκείνο φθινοπωρινό πρωινό, που η Ελλάδα ολόκληρη ορθώνεται ατρόµητη και περήφανη, για να κλείσει µε τ' ατσάλινα στήθη της, τον δρόµο στον θρασύδειλο κατακτητή. Αξίζει να παρακολουθήσουµε ένα σύντοµο χρονικό των γεγονότων για να θυµηθούν οι παλιότεροι και να µάθουν οι νεότεροι. 
Το τέλος του πρώτου παγκοσµίου πολέµου σήµανε την αρχή µιας εποχής αναγέννησης και αναδηµιουργίας για την ανθρωπότητα. Όλοι έµοιαζαν ευτυχισµένοι για το τέλος του εφιάλτη και αποφασισµένοι να µην επιτρέψουν να επαναληφθεί. ∆υστυχώς όµως οι αιτίες που είχαν οδηγήσει σε εκείνον τον πόλεµο δεν έπαψαν να υπάρχουν και οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να ζήσουν µονιασµένοι. Η κατάσταση χειροτέρεψε µε την άνοδο στην εξουσία των φασιστικών κοµµάτων, στην Ιταλία, µε τον Μουσολίνι και µετά στη Γερµανία, µε τον Χίτλερ.
Μνήμη Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Βλαχερνῷ (1 και 28 Οκτωβρίου)
ιαβάζουμε: «Τῇ αὕτῃ ἡμέρᾳ τήν ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας ἤτοι τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς Μαφορίου, τοῦ ἐν τῷ σορῷ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν, ὄτε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός κατεῖδεν ἐφηπλωμένην αὐτήν ἄνωθεν καί πάντας τούς εὐσεβεῖς περισκέπουσαν».
Λόγω τῶν πολλῶν θαυμάτων ἀπό τήν Παναγία, πού ἀνέφεραν οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο τό 1940, ἡ Ἱερά Συνοδός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἀπόφασή της τό 1952, καθιέρωσε νά ἑορτάζεται ἡ Ἅγια Σκέπη τῆς Θεοτόκου ἀντί γιά τήν 1η Ὀκτωβρίου, στίς 28 Ὀκτωβρίου.
Ἡ ἑορτή τῆς Ἅγιας Σκέπης τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία τελοῦνταν ἀπό παλαιοτάτων χρόνων τήν 1η Ὀκτωβρίου, ἦταν ἀνάμνηση τοῦ θαύματος τό ὁποῖο εἶδε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας. Κατά τή διάρκεια μιᾶς ἀγρυπνίας στό παρεκκλήσι τῆς «Ἅγιας Σοροῦ» τοῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας εἶδε τήν Θεοτόκο νά προχωράει ἀπό τίς βασιλικές πύλες πρός τό θυσιαστήριο ἀνάμεσα σέ λευκοφόρους ἅγιους, ἀπό τούς ὁποίους ξεχώριζαν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ὅταν ἔφθασε στό θυσιαστήριο γονάτισε καί προσευχόταν γιά πολλή ὥρα, κλαίγοντας καί παρακάλωντας τόν Υἱό της γιά τήν σωτήρια τοῦ κόσμου. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν δέησή της, ἔβγαλε ἀπό τό κεφάλι της τό ἀστραφτερό μαφόριο, πού φοροῦσε καί μέ μία κινήση τό ἅπλωσε σάν σκεπή ἐπάνω ἀπό τό ἐκκλησίασμα. Ἔτσι ἁπλωμένο τό ἔβλεπε γιά ἀρκετή ὥρα ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας μαζί μέ τόν Ἐπιφανιο, πού τόν συνόδευε. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος, φαινόταν καί ἡ ἱερή ἐσθήτα νά σκορπίζει τή Χάρη της. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε νά ἀνεβαίνει πρός τόν οὐρανό, ἄρχισε καί ἡ Θεία Σκέπη νά συστέλλεται καί σιγά – σιγά νά χάνεται. Τό ἱερό αὐτό μαφόριο πού φυλασσόταν ἐκεῖ συμβόλιζε τήν Χάρη καί τήν προστασία πού παρέχει ἡ Παναγία στούς πιστούς.
ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ
ΕΥΧΗ ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟΝ
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἀρχίατρος τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων· ὁ δι᾽ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσας, ἵνα ἰάσῃς τὸ μέγα τραῦμα τὸν ἄνθρωπον· ὁ μὴ καταφρονήσας τοὺς ἀνιάτως νοσήσαντας δέκα λεπρούς, ἀλλὰ τῇ σωστικῇ χάριτί σου καθαρίσας αὐτούς· ὁ διελθὼν ὡς Θεάνθρωπος τὰς ἡμέρας τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας σου, εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας τοὺς ἐν ἀσθενείᾳ ὄντας καὶ κακῶς ἔχοντας· ὁ εὐεργετήσας καὶ ἀποκαταστήσας ὑγιαίνοντας, παραλυτικούς, τυφλούς, βαρέως ἡμαρτηκότας, δαιμονιῶντας καὶ ἐμπαθεῖς κατ᾽ ἄμφω, ἤγουν ἐν τῇ σαρκὶ καὶ τῷ νοΐ· πρόσδεξαι εὐμενῶς τὴν δέησιν ἡμῶν καὶ φυγάδευσον τῇ δυνάμει σου, τὸν φονευτὴν ἰὸν τὸν σχῆμα κορώνας φέροντα, καὶ προκαλοῦντα φοβίας ἢ καὶ θάνατον εἰς ἀσθενεῖς καὶ ἀναξιοπαθοῦντας.
Καὶ εἰ μὲν διὰ τὰς πολλὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐπέτρεψας τὸν πειρασμὸν τοῦτον, ἱκετεύομέν σοι ὡς ἐλεῆμον, ἵνα ἄρῃς αὐτὸν ἀφ’ ἡμῶν καὶ ἀπὸ πάσης τῆς οἰκουμένης, προσδεχόμενος πάντας ἡμᾶς ἐν μετανοίᾳ.
Εἰ δὲ διὰ δοκιμασίαν τῆς πίστεως ᾠκονόμησας τὴν ἐπικράτησιν αὐτοῦ, παῦσον τὸν τάραχον τῶν ἀσθενῶν ἀπὸ τῆς ἐπιδημίας αὐτοῦ. Πολλαὶ γὰρ θλίψεις καὶ ὠδῖναι εὗρον ἡμᾶς καὶ πικρίᾳ πολλῇ συνεχόμεθα, ἀλλὰ μὴ παραδῷς ἡμᾶς εἰς τέλος ὁ τῶν Πατέρων Θεός.
Εἰ δὲ ὑπὸ τῆς κακουργίας τοῦ ἀντικειμένου ἢ καὶ ἀμελείας τῶν ἐπιπολαίων ἀνθρώπων οὗτος διεδόθη, θραῦσον τὴν ἰσχὺν αὐτοῦ ὡς Θεὸς παντοδύναμος.
Φύλαξον τὴν νεότητα· περιφρούρησον τοὺς ἐν γήρατι ὄντας· θεράπευσον τοὺς ἀσθενήσαντας ἐκ τοῦ ἐπαράτου ἰοῦ, καὶ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀσθενείας, λοιμοῦ τε καὶ θλίψεως, ὅτι ἐπὶ σοὶ πεποίθαμεν τῷ ζῶντι Θεῷ.
Πάντας ἀπάλλαξον ἐκ τῆς συνοχῆς τῆς καρδίας, καὶ ἀντὶ ταύτης δώρησαι ἡμῖν, ὑγιείαν ἄνεσιν καὶ πλατισμόν, πρεσβείαις τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων.
Σὸν γὰρ ἐστι τὸ ἐλεεῖν καὶ σῴζειν ἡμᾶς ὁ Θεὸς ἡμῶν καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
