«Ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε καί μή τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Σαββάτου».
Ἡ συγκύπτουσα καί ὁ ἀρχισυνάγωγος!
υό ἀντίθετοι θρησκευτικοί τύποι. Δυό προσκυνητές τοῦ Θεοῦ μέ ἐντελῶς διαφορετικές
ψυχικές διαθέσεις. Φαινομενικά καί οἱ δυό τους εἶναι εὐσεβεῖς, στήν οὐσία ὅμως μόνο ἡ ἄρρωστη γυναίκα. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὑποκρίνεται τόν εὐσεβῆ καί τόν θρῆσκο, κάνοντας πώς ἐνδιαφέρεται γιά τήν πιστή ἐφαρμογή τοῦ νόμου καί τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, μέσα του ὅμως φωλιάζει τό μῖσος καί ἡ κακία.
Ἐνῶ δέν τολμᾶ νά ἐλέγξει τόν Κύριο κατά πρόσωπο, ἐκσφενδονίζει ἐναντίον του λόγια γεμάτα πίκρα καί ἀγανάκτηση. Προσποιεῖται ὅτι εἶναι θεοφοβούμενος, ἀλλά τό πάθος πού ἔχει στήν ψυχή του τόν προδίδει, ἐνῶ συγχρόνως ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ τόν ἀφοπλίζει καί τόν ξεσκεπάζει.«Ἄν ἐσεῖς φροντίζετε τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου γιά τά ζῶα σας, γιατί ὁ Θεός νά μήν φροντίσει καί νά μήν βοηθήσει τό πλάσμα του αὐτό;»«Καί ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ, κατησχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ».
Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Κύριός μας ξεσκέπασε τήν εὐσεβοφάνεια τοῦ ὑποκριτῆ ἀρχισυναγώγου.
Ποιά ὅμως εἶναι ἡ πραγματική εὐσέβεια, καί ποιά εἶναι ἡ ὑποκριτική εὐσεβοφάνεια;
Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ:
Παρουσιάζεται μέ διάφορες ἐκδηλώσεις. Ἔτσι δείχνουμε εὐσέβεια πρός τά πρόσωπα τῆς οἰκογένειας, πρός τήν πατρίδα, τήν πολιτεία, πρός τόν Θεό, πρός τήν κοινωνία.
Σύμφωνα μέ τήν χριστιανική ἠθική ἡ εὐσέβεια εἶναι πρωταρχική ἀρετή, ἡ ὁποία διαμορφώνει τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, δημιουργεῖ ἠθικούς χαρακτῆρες, ἔντιμες οἰκογένειες καί δίνει ἐλπίδα, πίστη, χαρά καί εὐτυχία.
Ἡ εὐσέβεια ἔχει βασική σημασία γιά τόν ἄνθρωπο, γιατί συνοδεύεται ἀπό τά πλεονεκτήματα τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, πού ὁδηγοῦν στήν ἀτομική καί κοινωνική πρόοδο.
Ὁ εὐσεβής ἄνθρωπος ἀποτελεῖ κόσμημα γιά τήν κοινωνία, διακρίνεται γιά τό ἦθος καί τίς ἀρετές του. Ἡ καλοσύνη, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο, ἡ ἐπιείκεια, ἡ δικαιοσύνη, οἱ ἀρχές τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ἡ συναίσθηση τοῦ χρέους, ἡ ἠθική συνείδηση, εἶναι οἱ ἀρετές πού κοσμοῦν τόν εὐσεβῆ. Γνώρισμα τοῦ εὐσεβοῦς ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀγαθή του σκέψη νά κάνει πάντοτε τό ἀγαθό καί νά ἀποφεύγει τό κακό.
Ὁ εὐσεβής εἶναι ὁ τέλειος ἐκπρόσωπος τῆς θρησκείας. Ὁ ἥρωας πού ξέρει νά ἀντιστέκεται στήν δύναμη τοῦ κακοῦ.
Η ΕΥΣΕΒΟΦΑΝΕΙΑ:
Θα πρέπει ὅμως νά ὁμολογήσουμε πώς κάθε θρησκευτική ἐκδήλωση δέν εἶναι καί εὐσέβεια. Γιά παράδειγμα, ὁ ἀρχισυνάγωγος ὁ ὁποῖος προσευχόταν καί λάτρευε τόν Θεό καί ἐνῶ στό στόμα του χρησιμοποιοῦσε τά λόγια τῆς Γραφῆς, μέσα στήν καρδιά του φώλιαζε ἡ κακία καί τό μῖσος. Ἦταν εὐσεβοφανής, ὄχι ὅμως καί εὐσεβής. Ἦταν δηλαδή, φαινομενικά θρῆσκος καί θεοθεοσεβής, ὄχι ὅμως πραγματικά καί οὐσιαστικά.
Οἱ εὐσεβοφανεῖς ἔχουν ψεύτικη εὐσέβεια, ὑποκριτική καί προσποιητή. «Θεόν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δέ ἔργοις ἀρνοῦνται». (Τιτ. Α´, 16) Δηλαδή, ὁμολογοῦν μὲ τὸ στόμα ὅτι γνωρίζουν τὸν Θεόν, ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα τους τὸν ἀρνοῦνται, εἶναι ἄνθρωποι βδελυροί, ἀπειθεῖς καὶ ἀκατάλληλοι γιὰ κάθε καλὸ ἔργο.
Δέν τούς βλέπετε; Εἶναι τακτικοί στήν Ἐκκλησία, ἀνάβουν τά κεριά τους, προσκυνοῦν ἐπιδεικτικά τίς εἰκόνες!Ὅταν ὅμως φύγουν ἀπό τόν Ναό, ἡ ζωή καί ἡ διαγωγή τους εἶναι κάθε ἄλλο παρά χριστιανική καί θεάρεστη. Εἶναι λάμπες καμμένες! Εἶναι γεμᾶτοι ἀπό ψέμα καί ὑποκρισία. Ἔχουν ἐμφάνιση θρησκευτική, ἀλλά εἶναι ξένοι πρός τίς ἐντολές καί τά παραγγέλματα τῆς θρησκείας. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός λέγει γι’ αὐτούς: «Ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόῤῥω ἀπέχει ἀπ᾽ ἐμοῦ». (Ἠσ. 29, 13) Δηλαδή, ο λαός αυτός με πλησιάζει μόνο με τα λόγια του στόματός του, με τιμούν μόνο με τα λόγια των χειλέων τους. Η ευσέβειά τους περιορίζεται σε υποκριτικά λόγια, η δε καρδία τους απέχει πολύ από εμένα. Ανώφελα με σέβονται, διότι εγκταλείπουν την δική μου αλήθεια και διδάσκουν διδασκαλίες και εντολές ανθρώπων.
Δέν ἀρκεῖ νά ἀπαγγέλει κανείς τό «Πιστεύω» καί τό «Πάτερ ἡμῶν», ἀλλά καί νά τό κάνει βίωμα καί νά τό μεταφράζει στήν ζωή του. Ἡ εὐσεβοφάνεια εἶναι μόνο συναίσθημα καί συγκίνηση τῆς στιγμῆς, δίχως βάθος καί περιεχόμενο. Οἱ μέν ἄνθρωποι τήν ἀποστρέφονται, ἐνῶ ὁ Θεός τήν καταδικάζει καί τήν σιχαίνεται. Τό ψεύτικο γιά πάντα εἶναι περιφρονημένο καί δίχως ἀξία. «Ὅ,τι λάμπει δέν εἶναι χρυσάφι»!
Ὁ ἄπιστος εἶναι πιό εἰλικρινής ἀπό τόν ὑποκριτή. Μέ δριμύτητα ὁ Κύριος εἶχε ἐλέγξει τούς γραμματεῖς καί φαρισαίους τῆς ἐποχῆς Του, γιά τήν ὑποκριτική τους θρησκευτικοφάνεια. «Οὐαί ἡμῖν, γραμματεῖς καί φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τήν θάλασσαν καί τήν ξηράν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καί ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτόν υἱόν γεέννης διπλότερον ὑμῶν». (Μτθ. 23, 15) Δηλαδή, ἀλλοίμονο σ’ ἐσᾶς, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριτές, διότι τριγυρίζετε τὴν θάλασσα καὶ τὴν ξηρὰν γιὰ νὰ κάνετε ἕνα προσήλυτο, καὶ ὅταν γίνει, τὸν κάνετε παιδὶ τῆς γεένης, δύο φορὲς περισσότερο ἀπὸ σᾶς.
Καί σήμερα εἶναι πάρα πολλοί οἱ θρησκευτικοφανεῖς χριστιανοί. Ἀγαποῦν κάποιες ἐπιδεικτικές καί συμφεροντολογικές ἀρετές, δημιουργοῦν κάποια φιλανθρωπική φήμη, ἀλλά δέν ἔχουν σταθερότητα. Τά καθήκοντα τούς φαίνονται ἐνοχλητικά καί οἱ εὐθῦνες τούς κουράζουν. Νομίζουν πώς ὑπηρετοῦν τόν Χριστό, ἀλλά δέν κάνουν τίποτε ἄλλο παρά νά ἀκολουθοῦν ἀποκλειστικά τίς ἰδιοτροπίες τῆς φαντασίας τους.
Σ᾽ αὐτούς περιφρονητικά ἀπευθύνεται ὁ Θεός, λέγοντάς τους: «Ὅταν ἐκτείνητε τάς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τούς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾽ ὑμῶν, καί ἐάν πληθύνητε τήν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι· αἱ γάρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις». (Ἠσ. α΄, 15) Δηλαδή, λέγει ὁ Θεός, τί νά κάνω τά χέρια σας καί τά μάτια σας πού ὑψώνονται σέ μένα μέ τίς προσευχές σας; Δέν θέλω νά σᾶς ἀκούω. Ἀποστρέφομαι τίς προσευχές σας! Τά χέρια σας εἶναι ματοβαμμένα, γεμάτα ἀδικίες.
Mέ τήν εὐσεβοφάνεια καί τήν ὑποκριτική θρησκευτικότητα δέν ξεγελάει κανένας τόν Θεό, ἀλλά μόνο τόν ἑαυτό του. Ἄς μήν ξεγελᾶμε, λοιπόν, τόν ἑαυτό μας γιά νά μήν βροῦμε τίς πόρτες τοῦ παραδείσου κλειστές. Ἡ εἰλικρίνεια στίς σχέσεις μας μέ τόν Θεό θά μᾶς ἀνοίξει τόν δρόμο τοῦ οὐρανοῦ. Καί ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό, ὀνομάζεται «ὁδός τῆς Εὐσεβείας».
