«Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά».
πλούσιος της σημερινής Ευαγγελικής παραβολής, Αγαπητοί μου, είναι ένας άνθρωπος κολασμένος. Ασύνετος και απερίσκεπτος. Άπιστος και αχάριστος. Άπληστος και φιλάργυρος. Άμυαλος και ανόητος. Πώς ο Κύριος να μην τον αποκαλέσει «άφρονα»; Απορροφημένος από την πλημμύρα των αγαθών, λησμόνησε και τον ευεργέτη Θεό και τους φτωχούς συνανθρώπους του! Λησμόνησε και την αθάνατη ψυχή του και την προσωρινότητα της ζωής αυτής. Ζαλισμένος από τη μέθη του πλούτου, νόμισε πως η ζωή του εδώ κάτω στη γη δεν έχει τέρμα. Ονειρεύτηκε μία ζωή δίχως τέλος και δίχως θάνατο.
Νόμισε πως με το χρυσοποίκιλτο καράβι των επιθυμιών του θα ταξιδεύει ασταμάτητα στις χώρες των απολαύσεων. Ήταν έτοιμος να ριχτεί στο ατέλειωτο πανευφρόσυνο φαγοπότι, όταν κεραυνόπληκτος ακούει τη φωνή του Θεού, «άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου!...». Γκρεμίστηκαν τα όνειρά του σε μία στιγμή! Ώστε δεν θα ζήσει «έτη πολλά»; Ώστε τη ζωή του δεν την εξουσιάζει ο ίδιος; Ώστε όλα ήταν δόλωμα του πλούτου και παγίδα της φαντασίας;
Κι όμως πρέπει να το καταλάβουμε πως ολόκληρη η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού.
Είναι από τον Θεό κρυμμένα τα χρόνια της ζωής μας. Είναι άγνωστη η πορεία μας πάνω στη γη. Το μόνο θετικό και βέβαιο, είναι ο θάνατος. Εμείς γνωρίζουμε μόνο τον δρόμο. Το τέρμα το γνωρίζει ο Θεός.
Τα χρόνια της ζωής μας μοιάζουνε με μία επικίνδυνη γέφυρα που είναι ριγμένη επάνω στην άβυσσο. Την περνάμε όλοι αμέριμνοι με το βλέμμα προσηλωμένο στο μέλλον, όπου χαμογελούν τα ανθρώπινα όνειρά μας. Η προσωρινότητα είναι το πιο βέβαιο χαρακτηριστικό της ζωής μας. «Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ήμέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει». (Ψαλμ.102,15) Η ζωή του ανθρώπου είναι εφήμερη σαν τα λουλούδια του αγρού που γρήγορα μαραίνονται και μαδούνται. «Πάσα σαρξ ως χόρτος και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσε». (Α' Πέτρ. α΄,24)
Η ανθρώπινη ζωή είναι ένα ταξίδι με τέσσερις σταθμούς:
Πρώτος: Η παιδική ηλικία. Τό γλυκοχάραμα. Η αμέριμνη ηλικία που το παιδί ξέρει μονάχα να παίζει, να τρέχει και να χαμογελά.
Δεύτερος: Η νεανική ηλικία. Το πρωϊνό της χαράς. Η ηλικία της ελπίδας, που όλα φαίνονται ρόδινα. Η ηλικία της δράσης και του αγώνα.
Τρίτος: Η ανδρική ηλικία. Το μεσημέρι της ζωής. Η ώριμη ηλικία που σαν το δέντρο, σιγά - σιγά ρίχνει τα φύλλα. Η σοβαρή ηλικία του θερισμού. Η ισχυρή ηλικία που μπορεί κανείς να μένει όρθιος και να μην λυγίζει. Η ηλικία με τα μεστωμένα στάχυα.
Τέταρτος: Η γεροντική ηλικία. Το βράδυ της ζωής. Η ηλικία της ησυχίας και της απομόνωσης. Η ηλικία που ζητάει εξιλέωση για τις αμαρτίες και κάνει τον απολογισμό της ζωής. Η ηλικία που περιμένει το αιώνιο ξεκούρασμα!
Και μετά; Μα γι’ αυτό το «μετά» ζει ο άνθρωπος. Κι όμως πόσοι, σαν τον άφρονα πλού-σιο, το λησμονούν! Πόσοι από το δόλωμα των ηδονών παρασύρονται και πνίγονται! Πόσοι εγωϊστικά στηρίζονται στον πλούτο, στις δόξες, στο χρυσάφι, στην επιστήμη, στις κοινωνικές θέσεις! Ενδιαφέρονται μόνο για το τώρα και μόνο για τα υλικά. Μία σκέψη μόνο τους απασχολεί, «τί φάγωμεν, ή τί πίωμεν, ή τί περιβαλώμεθα».
Αλήθεια, ετοιμαζόμαστε για το αιώνιο ταξίδι; Έχουμε τακτοποιήσει τις αποσκευές μας; Κρατάμε στα χέρια το εισιτήριο; Το νήμα της ζωής μας μπορεί να κοπεί από στιγμή σε στιγμή, και από λεπτό σε λεπτό. Αρρώστιες, καρδιοπάθειες, ατυχήματα, δυστυχήματα, σεισμοί, πλημμύρες,... Αλλά και αυτά να μην υπάρξουν, η ζωή του ανθρώπου είναι τόσο πολύ σύντομη! «Τα έτη ημών ωσεί αράχνη... Αι ημέραι των ετών ημών εν αυτοίς εβδομήκοντα έτη, εάν δέ εν δυναστείαις, ογδοήκοντα έτη, και το πλείον αυτών κόπος και πόνος». (Ψαλμ.89,10) Όχι μόνο εβδομήντα και ογδόντα, αλλά και εκατό και περισσότερα, είναι ένα τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα.
Αλοίμονο σ’ εκείνους, λέει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος, που έχουν απορροφηθεί από το εμπόριο και τα χρήματα και τα κέρδη, και ξεχνούν τι μπορεί να συμβεί το άλλο πρωινό! Τη μια μέρα συνομιλείς και γελάς και χαίρεσαι με τον φίλο σου, τον αδελφό σου, τον γείτονά σου, και την άλλη τον βλέπεις στο κρεββάτι του θανάτου, κρύο και χλωμό κι αμίλητο, ώσπου να τον κρύψει για πάντα το χώμα του τάφου.
Λοιπόν; Τί θα κάνουμε μπροστά σ' αυτή την πανανθρώπινη πραγματικότητα; Μας το υποδεικνύει ο Κύριος. «Γίνεσθε έτοιμοι, ότι η ώρα ου δοκείτε, ο Υιός του ανθρώπου έρχεται»... «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε». Προσοχή, προσευχή, έργα αγαθά, εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, αγάπη! Να η καλύτερη προετοιμασία. Ο Θεός δεν θα μας κρίνει ανάλογα με τον αριθμό των χρόνων που ζήσαμε, αλλά ανάλογα με τα έργα της αρετής πού κάναμε.
Αγαπητοί μου,
Η θεία Λειτουργία περιέχει δύο υπέροχα αιτήματα τα οποία πρέπει να τα χαράξουμε βαθιά στην καρδιά μας. Με το ένα αίτημα παρακαλούμε τον Θεό να μας αξιώσει «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι», και με το άλλο να μας χαρίσει «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, και καλήν απολογίαν, την επί του φοβερού βήματος του Χριστού».
«Ανεπαίσχυντα», λοιπόν, ας είναι τα χρόνια της ζωής μας. Χρόνια άγια, ευλογημένα και δοξασμένα.
