Κυριακοδρόμιο

«Θάρσει, τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ὁ Κύριός μας, δίνει μία προσταγή, τήν ὁποία  ἐκ πρώτης ὄψεως θά τήν χαρακτήριζε κάποιος, ἄχρηστη καί ἀνώφελη γιά τόν ἄνθρωπο, στόν ὁποῖο ἀπευθύνεται:«Θάρσει».Ἔχε θάρρος, μήν ἀπογοητεύεσαι, τοῦ λέει.
   Καί ἡ λέξη αὐτή ἀπευθύνεται σ᾽ ἕναν παραλυτικό. Χρόνια τώρα βρίσκεται κατάκοιτος στό κρεββάτι. Ἀκίνητος, νεκρός ἄταφος. Τό κρεββάτι του εἶναι τό φέρετρό του. Πρίν μπεῖ στόν τάφο, τόν ἔθαψε ἡ παραλυσία. Πόδια, χέρια ἀκίνητα. Σῶμα μάρμαρο. Καμμιά κίνηση δέν μποροῦσε νά κάνει. Μόνο τά μάτια εἶχε ἀκόμα ἀνοιχτά καί μέ τό στόμα λίγες λέξεις μποροῦσε νά ψελλίσει. Ἡ καρδιά του χτυποῦσε ἀκόμα καί ἴσως νἄταν οἱ τελευταῖοι ἀδύνατοι παλμοί της. Γιά τόν παραλυτικό ἡ κατάσταση ἦταν ἀπογοητευτική. Καμμιά ἐλπίδα γιά ἀλλαγή. Ἔτσι, ὅπως εἶναι ξαπλωμένος στό κρεββάτι, θά ἀφήσει καί τήν τελευταία του πνοή. Νά γιατί, ἡ προσταγή σ᾽ αὐτόν: «Θάρσει», φαίνεται ἄχρηστη.

    Θά μποροῦσε κανείς νά τήν χαρακτηρίσει καί παράλογη καί εἰρωνική καί κοροϊδευτική.
- Μέ κοροϊδεύεις, φίλε μου;
- Μέ εἰρωνεύεσαι;
- Παίζεις μέ τήν ἀθλιότητά μου;
- Δέν βλέπεις σέ ποιά κατάσταση εἶμαι;
- Πῶς νά ἔχω θάρρος;
- Ἀπό ποῦ νά ἀντλήσω τό θάρρος;
   Αὐτά θά  ἔλεγε ὁ παραλυτικός στόν ὁποιονδήποτε θά τολμοῦσε νά τοῦ μιλήσει γιά θάρρος σ᾽ αὐτή τήν ἀπελπιστική κατάσταση πού βρισκόταν. Κι ὅμως, τώρα, πού ἀκούει τήν λέξη αὐτή, τά μάτια του παίρνουν κάποια λάμψη, τά χείλη του σάν νά χαμογελοῦν, τό πρόσωπό του παίρνει μιά χαρούμενη ὄψη, ἡ καρδιά του χτυπᾶ πιό δυνατά. Σάν νά τοῦ λέει κάτι, πώς αὐτή ἡ λέξη δέν εἶναι κενή, δέν εἰπώθηκε ἔτσι ἐπιπόλαια ἤ τυπικά. Αὐτή ἡ λέξη ἔχει κινητική δύναμη.
   Κι ἔτσι εἶναι. Ἡ λέξη αὐτή, τό «θάρσει», βγῆκε ἀπό τά χείλη ἐκείνου, πού ἔχει τήν δύναμη νά κινεῖ τά σύμπαντα. Εἶναι ὁ Χριστός, ὁ παντοδύναμος Θεός. Σάν Θεός ὁ Χριστός ἔχει τήν δύναμη νά ἀναστήσει ἕναν νεκρό ἄνθρωπο. Πολύ περισσότερο ἔχει τήν δύναμη νά σηκώσει ἀπό τό κρεββάτι ἕναν παράλυτο. Καί τό κατάλαβε ἀμέσως ὁ παραλυτικός, ὅτι αὐτός, στόν ὁποῖο οἱ σπλαχνικοί φίλοι του τόν φέρανε σηκωτό, δέν μπορεί νά εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, πού τοῦ λέει μιά γλυκειά κουβέντα, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κάτι πολύ ἀνώτερο καί σπουδαιότερο.
- Πρῶτα - πρῶτα, γιατί μέ τόση φυσικότητα τόν ὀνομάζει «τέκνον»;
- Κι ὕστερα, πού ἤξερε αὐτός ὁ ἄγνωστος τήν γενεσιουργό αἰτία τῆς ἀρρώστιας του;
- Ποῦ ἤξερε, πώς πίσω ἀπό τήν ἀρρώστια τῆς παραλυσίας κρυβόταν ἡ ἁμαρτία;
   Ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ ὁ παράλυτος δέν ἀκούει μόνο τό «Θάρσει, τέκνον». Ἀκούει καί κάτι ἄλλο: «Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ἤξερε πώς οἱ ἁμαρτίες του ἦταν πολύ μεγάλες.
   Ἀπελπισμένος ὁ παράλυτος τοῦ Εὐαγγελίου εἶχε ἀνάγκη ἀπό θάρρος, καί πῆρε θάρρος ἀπό τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήν προσταγή τοῦ Χριστοῦ, ἀπό  τό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ.
   Εἶναι πολλοί οἱ ἄνθρωποι, πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό θάρρος. Ἄν ὑπάρχει μιά ἀρρώστια, πού μαστίζει περισσότερο ἀπό ὅλες τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, αὐτή εἶναι ἡ ἀπελπισία, μέ ὅλα της τά παρακλάδια. Κι ἄν ὑπάρχει ἕνα φάρμακο, πού ἔχουν περισσότερο ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι σήμερα, αὐτό εἶναι τό θάρρος.
   Τί εἶναι τό θάρρος; Εἶναι ὁ ἰσχυρός ἐκεῖνος ψυχικός παράγοντας, πού πάει κόντρα στίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς καί κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἀντέχει στίς πιό μεγάλες θλίψεις καί στά πιό μεγάλα ναυάγια τῆς ζωῆς.Τό ἴδιο θλιβερό γεγονός, ἀλλιῶς τό ἀντιμετωπίζει αὐτός πού ἔχει θάρρος, κι ἀλλιῶς αὐτός πού εἶναι ἀπελπισμένος καί τά  ἔχει χαμένα. Ὁ ἕνας παλεύει μέχρι τήν τελευταία στιγμή καί δέν παραδίνει τά ὅπλα, ἐνῶ ὁ ἄλλος παραδίνεται «ἀμαχητί» καί ἀφήνεται ἕρμαιο τῶν κυμάτων.
Τό θάρρος εἶναι κάτι, πού σέ μικρό βαθμό τό  ἔχει ὁ κάθε άνθρωπος μόνος του. Μά ὅσο θαρραλέος καί νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἔρχονται στιγμές τέτοιες στήν ζωή του, πού τά ἀποθέματα τοῦ θάρρους ἐξαντλοῦνται. Ἀνθρώπινα ὑπάρχει μόνο ἀπελπισία.
   Ἐδῶ ἀκριβῶς ἔχει τήν θέση της ἡ προσταγή τοῦ Χριστοῦ «θάρσει, τέκνον». Τό θάρρος γιά τόν χριστιανό εἶναι τό ἀποτέλεσμα καί ὁ καρπός τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδας.Ἡ ὀλιγοπιστία ἀπελπίζει. Ἡ πίστη δίνει θάρρος.
   Τό θάρρος εἶναι τό σχοινί ἀπό τό ὁποῖο πιάνεται ὁ ἀπελπισμένος καί σώζεται, ἐνῶ κάτω ἀπό τά πόδια του ἁπλώνεται  ὁ γκρεμός καί τό χάος. Οἱ ἄκρες τοῦ σχοινιοῦ αὐτοῦ εἶναι δεμένες γερά, ἡ μία στό βράχο τῆς πίστεως καί ἡ ἄλλη στό βράχο τῆς έλπίδας.
    Τό θάρρος τό γεννᾶ ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα. Καί μέ τήν σειρά του τό θάρρος γεννᾶ τήν ὑπομονή, τήν καρτερία καί τή χαρά στούς πειρασμούς καί στίς θλίψεις. Ἄν σβήσουμε τήν ὑπομονή ἀπό τήν ζωή, ὁ ἀγώνας σταματάει, «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». (Ματθ. 10, 22) Ἡ γῆ δέχεται τόν σπόρο καί ὑπομένει, καί μετά ἀπό πολύ χρόνο ἀποδίδει καρπούς. Καί ἡ ψυχή δέχεται τόν σπόρο τῆς σωτηρίας, ἄλλοτε μέ τήν μορφή ἑνός λόγου, μιᾶς διδαχῆς, ἄλλοτε μέ τή μορφή ἑνός πόνου, μιᾶς ἀρρώστιας, ἄλλοτε μέ τή μορφή κάποιας δοκιμασίας, κάποιας θλίψεως, ἄλλοτε μέ τήν μορφή ἑνός διωγμοῦ, μιᾶς περιπέτειας. Χρειάζεται ὑπομονή. Θά ἔρθει ὁ καιρός τῶν καρπῶν.
   Τό θάρρος καί ἡ ὑπομονή ποτέ δέν μποροῦν νά νοηθοῦν μακριά ἀπό τόν Χριστό καί χωρίς τόν Χριστό. Ὁ κόσμος ἀπογοητεύει. Σέ βλέπει νά βαδίζεις στό χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ, καί σοῦ δίνει μιά σπρωξιά γιά νά βρεθεῖς μιά ὥρα γρηγορότερα κάτω.
   Ὁ κόσμος ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στή μελαγχολία καί στήν ἀπελπισία. Καταντᾶ τούς ἀνθρώπους σκιές πού ἀργοσέρνουν τά βήματά τους καί προσπαθοῦν νά ζήσουν μέ τά διάφορα ἠρεμιστικά, ἤ τούς ὁδηγεῖ στό σκοτείνιασμα τοῦ μυαλοῦ καί στήν αὐτοκτονία.
   Ἄν τόσοι συνάνθρωποι μας, ἀδελφοί μας, αὐτοκτονοῦν, εἶναι γιατί ἔλειψε τό θάρρος, εἶναι γιατί δέν βρέθηκε κάποιος νά τούς δώσει λίγο θάρρος στήν κρίσιμη στιγμή, νά στηρίξει τό οἰκοδόμημα τῆς πίστεως, πού εἶχε ἀρχίσει νά κλονίζεται.
   Ὁ Χριστός δέν ἀφήνει τόν πιστό του δοῦλο νά πειρασθεῖ παρά πάνω ἀπό  ὅ,τι ἀντέχει. Στέκει κοντά του. Σπεύδει σέ βοήθειά του. Ἁπλώνει τό χέρι του τό παντοδύναμο. Παίρνει ἀπό πάνω του τό βάρος. Ἀφαιρεῖ τή θλίψη. Ἀναπαύει, «κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». (Ματθ. 11, 28)
   Ὁ χειρότερος σατανάς, εἶναι ὁ σατανάς τῆς ἀπελπισίας. Αὐτός ὁ σατανάς βάζει στά μάτια τῶν ἀνθρώπων μαῦρα γυαλιά κι ὅλα τά βλέπουν μαῦρα, σκοτεινά καί ἀπαίσια. Κανένα φῶς μπροστά τους...Ἀντίθετα, ὁ Χριστός ρίχνει ἀπό ψηλά τούς προβολεῖς τοῦ θείου φωτός μπροστά στά βήματά μας καί φωτίζει τήν πορεία μας. Μᾶς κάνει νά βλέπουμε μακριά, νά βλέπουμε τήν ἀτέλειωτη αἰωνιότητα. Πέρα ἀπό τίς θλίψεις τῆς ζωῆς αὐτῆς, νά βλέπουμε τήν χαρά τῆς αἰώνιας ζωῆς.
    Ὁ Χριστός δίνει θάρρος στήν ζωή. Κι ὅσοι θέλουμε νά λεγόμαστε πιστοί, ὄχι μόνο πρέπει οἱ ἴδιοι νά ἔχουμε θάρρος, ἀλλά καί νά σκορπίζουμε θάρρος στόν κόσμο, σ᾽ ἕνα κόσμο ἀπελπισμένο.
   Θάρρος στόν ἀπελπισμένο ἀδελφό μας. Νά τοῦ φωνάξουμε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας:
  - Ἀδελφέ, θάρρος! «θάρσει». Δέν εἶσαι μόνος στόν κόσμο.Ἔχεις Πατέρα στοργικό καί παντοδύναμο, τόν Θεό. Πίστευε σ᾽ Αὐτόν καί ἔχε θάρρος...