«Εγερθείς παράλαβε τo παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον».
ιορτή του παιδιού ονόμασε κάποιος τα Χριστούγεννα. Και την ονόμασε έτσι, γιατί ο Χριστός ήρθε στον κόσμο σαν μικρό παιδί. Βρέφος μικρό γεννήθηκε μέσα στήν φάτνη. «Παιδίον» το ονομάζουν οι ιεροί Ευαγγελιστές. Η προφητεία του προφήτη Ησαία εκπληρώθηκε: «Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιὸς και εδόθη ημίν» (Ησ. 9, 6).
Η γέννηση ενός παιδιού φέρνει μεγάλη χαρά. Όσοι κι αν είναι οι πόνοι της μητέρας προτού νά γεννήσει, όση κι αν είναι η θλίψη της, μόλις γεννηθεί το παιδί, όλα ξεχνιούνται. Η χαρά διαδέχεται την λύπη (Ιωάν. 16, 21). Κι αν η γέννηση του οποιοδήποτε παιδιού γίνεται αιτία χαράς, πολύ περισσότερο γίνεται αιτία χαράς η γέννηση του παιδιού Ιησού. Η χαρά αυτή δεν είναι χαρά μόνο της μητέρας, της Παρθένου μητέρας, της Παναγίας. Η χαρά αυτή δεν είναι χαρά μόνο του μνήστορος Ιωσήφ. Η χαρά αυτή είναι χαρά παγκόσμια. Είναι χαρά καθολική, όλου του κόσμου, της γης και του ουρανού.
Βλέπει την γέννηση του παιδιού Ιησού ο ουρανός, ο άυλος κόσμος των αγγέλων, και στέλνει στρατιές ολόκληρες, αντιπροσωπεία από πλήθος αγγέλων, και μ' ένα χαρμόσυνο ουράνιο μέλος ψάλλουν το «Δόξα εν υψίστοις» (Λουκ. 2, 14). Βλέπει την γέννηση του παιδιού Ιησού ο κόσμος της γης και στέλνει αντιπροσωπεία από σοφούς, αλλά και από απλοϊκούς και αγράμματους. Και έρχονται οι σοφοί, οι τρεις μάγοι, με μία χαρά ανείπωτη και προσκυνούν τον μόνο σοφό Θεό. Και έρχονται και οι απλοϊκοί βοσκοί της Βηθλεέμ και με χαρά αγία στην καρδιά, προσκυνούν εκείνον που γεννήθηκε σαν ένα απλοϊκό φτωχό παιδί. Βλέπουν την γέννηση του παιδιού Ιησού οι γενεές των ανθρώπων και σκιρτούν από χαρά, γιατί η γέννηση αυτή σήμαινε την λύτρωση και τη σωτηρία.
Χαρά, λοιπόν, φέρνει η γέννηση του Χριστού. Κι όμως, δεν πέρασε πολύς χρόνος από τη γέννηση του Χριστού, κι ακούστηκε κλάμα. Ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε τόσο κλάμα. Ποτέ άλλοτε τόσος σπαραγμός. Ποτέ άλλοτε τόσα βογγητά. Ποτέ άλλοτε τόσες πολλές μητέρες δεν έκλαψαν ομαδικά, την ίδια μέρα, τόσο σπαρακτικά.
Θρήνος ατέλειωτος ακούγεται στην Βηθλεέμ. Θρήνος, που γεμίζει τον αέρα, που ραγίζει και την πιο σκληρή καρδιά. Θρήνος, που τον προφήτευσε ο θρηνώδης προφήτης, ο Ιερεμίας, λέγοντας: «Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς· Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν» (Ιερεμ. 38, 15· Ματθ. 2,18).
Γιατί το κλάμα αυτό και ο θρήνος; Μα, για τα παιδιά τους! Ο κόσμος χαίρεται γιατί γεννήθηκε το παιδίον Ιησούς. Μα, οι μητέρες της Βηθλεέμ κλαίνε, γιατί πέθαναν τα δικά τους παιδιά. Πέθαναν; Όχι απλώς πέθαναν, αλλά σφάχτηκαν. Σφάχτηκαν σαν αθώα αρνάκια από τους ανθρώπους του Ηρώδη. Η Βηθλεέμ και τα περίχωρά της μεταβλήθηκαν σε απέραντο σφαγείο. Ποταμοί σχηματίσθηκαν από το αίμα, το αθώο αίμα των νηπίων. Τα χέρια των φονιάδων κουράστηκαν να σφάζουν. Κουράστηκαν και οι μητέρες να κλαίνε. Αλλά κουράστηκε και ο ήλιος να αντικρύζει το φρικτό αυτό θέαμα.
Εξανίσταται η ψυχή του ανθρώπου εναντίον του Ηρώδη. Τόση μανία; Τόση διαστροφή ψυχής; Τόση εγκληματικότητα; Τόση κακούργα διάθεση; Τόσο αιμοβόρα ένστικτα; Τόση αρχομανία; Για ένα θρόνο να χυθεί τόσο αθώο αίμα; Για μία ενδεχόμενη απώλεια ενός θρόνου, απώλεια τόσων αθώων ψυχών; Όσο κι αν ο κόσμος είναι σήμερα διεφθαρμένος, αν ο Ηρώδης δικαζόταν στην εποχή μας για το φοβερό του αυτό ανοσιούργημα και ζητούσε συνήγορο, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα υπήρχε δικηγόρος να τον υπερασπιστεί. Τί επιχειρήματα να βρει κανείς για να δικαιολόγησει κάπως την φοβερή αυτή παιδοκτονία;
Εξανίσταται η ψυχή κάθε ανθρώπου εναντίον του Ηρώδη, που διέταξε την σφαγή αυτή. Αλλά εξανίσταται η ψυχή και μερικών ολιγόπιστων ή ορθολογιστών και εναντίον του Θεού, που ανέχτηκε αυτή τη σφαγή. Ισχυρίζονται, λοιπόν, και λένε: Γιατί ο Θεός, ο παντοδύναμος και πολυεύσπλαχνος, να επιτρέψει να σφαγούν τόσα παιδιά; Γιατί να επιτρέψει να χυθεί τόσο παιδικό αίμα;... Και είναι έτοιμοι αυτοί οι ορθολογιστές και ολιγόπιστοι να κατηγορήσουν τον ίδιο τον Θεό!...
Αλλά τους προλαβαίνει ο ιερός Χρυσόστομος και τους απαντά. Τί κατηγορείτε, τους λέει, τον Χριστό; «Ουχ ο Χριστός της σφαγής αίτιος γέγονεν, αλλ' η ωμότης του βασιλέως». Κι έπειτα γιατί λυπάστε τα παιδιά αυτά; Νομίζετε, πως τα παιδιά αυτά ζημιώθηκαν; Ναι, στα μάτια των ανθρώπων παρουσιάζονται ως θύματα. Μα στην πραγματικότητα υπήρξαν κερδισμένα, γιατί έφυγαν σε μία τέτοια αθώα ηλικία, πριν ακόμα τα διαφθείρει ο κόσμος, και κατέληξαν στον εύδιο λιμένα του ουρανού.
Τα παιδιά της Βηθλεέμ θυσιάστηκαν υπέρ του παιδιού Ιησού. Είναι οι πρώτοι μάρτυρες της Καινής Διαθήκης. Οι αθώες και λευκές ψυχές τους, φτερούγισαν ψηλά κι από τις πρώτες αναπαύτηκαν στον παράδεισο, στη βασιλεία των ουρανών. Το κλάμα τους, την ώρα της σφαγής, μετατράπηκε τώρα σ' έναν ακατάπαυστο ύμνο. Πάνω στον ουρανό οι αγγελικές φωνές τους, ενωμένες με τις φωνές των Αγγέλων, ψάλλουν τον ύμνο του αιωνίου Λυτρωτή και Σωτήρα Χριστού.
Αλλά, η μανία του Ηρώδη, ζητώντας να βρει το παιδίον Ιησούς, δεν ξέσπασε μόνον εναντίον των παιδιών της εποχής εκείνης. Η σατανική μανία του σύγχρονου κόσμου ξεσπά εναντίον και των σημερινών παιδιών. Όσοι πολεμούν τα παιδιά πολεμούν τον Χριστό.
Και ποιοί πολεμούν τα παιδιά; Οι σύγχρονοι Ηρώδες. Θέλετε να τους δείτε;
Σύγχρονοι Ηρώδες είναι όσοι εμποδίζουν τα παιδιά να πλησιάσουν τον Χριστό, και τους φονεύουν την πίστη στην καρδιά τους. Αυτοί δεν θέλουν τα παιδιά να πιστεύουν στον Χριστό και να ψάλλουν το «Ωσαννά». Σύγχρονοι Ηρώδες είναι όλοι οι έκφυλοι τύποι, οι παιδεραστές,που διαφθείρουν τα παιδιά. Εκμεταλευτές και διαφθορείς παίρνουν στα χέρια τους μαχαίρια σαν τα μαχαίρια του Ηρώδη, και μ' αυτά τα μαχαίρια κόβουν το όμορφο άνθος της αγνότητας των παιδιών και τα φονεύουν ηθικά.
Σύγχρονοι Ηρώδες είναι τέλος οι δολοφόνοι των παιδιών. Υπάρχουν και σήμερα δολοφόνοι των παιδιών όχι πια στη Βηθλεέμ, αλλά μέσα στις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας. Είναι εκείνοι που με σκληρότητα και με μανία σφάζουν παιδιά, πολλά παιδιά, χιλιάδες παιδιά! Ποιοί είναι αυτοί; Μία μικρή ιστορία θα σας τους δείξει. Ίσως να είναι γνωστή σε πολλούς, μα την επαναλαμβάνουμε γιατί είναι πολύ χαρακτηριστική.
Ο Ηρώδης, λέει η ιστορία αυτή, ύστερα από το έγκλημά του δεν εύρισκε ησυχία. Η ψυχή του κάτω από το βάρος της συνειδήσεώς του, έτρεχε ζητώντας ανάπαυση. Χιλιάδες αθώες ψυχές τον κυνηγούσαν παντού. Πού να πάει να κρυφτεί; Τρέχει η ψυχή του Ηρώδη; Τρέχουν από πίσω και οι ψυχές των αθώων νηπίων.
–Ηρώδη, του φωνάζουν, είσαι φονιάς!...
Τρέχοντας φτάνει σ' ένα σπήλαιο ληστών. Εδώ, λέει, θα βρω καταφύγιο· φονιάδες είναι κι αυτοί σαν κι εμένα... Μα οι ληστές τον διώχνουν.
-Φύγε! του λένε. Εμείς σκοτώσαμε ανθρώπους, μα τους σκοτώσαμε αντρίκια. Δεν σφάξαμε έτσι άνανδρα μικρά παιδιά. Φύγε...
Και φεύγει. Και πού να πάει; Ταξιδεύοντας είδε ένα καράβι. Ήταν καράβι πειρατών.
-Ω!, λέει, εδώ μέσα θα αναπαυθώ.. Φονιάδες είναι κι αυτοί... Μα μόλις τον είδαν οι πειρατές, τον άρπαξαν και τον πέταξαν στη θάλασσα.
-Φύγε, δολοφόνε! Εμείς είμαστε εγκληματίες, πνίξαμε ανθρώπους, ναι, μα όχι αθώα παιδιά μέσα στην κούνια. Φύγε, δεν σε θέλουμε στην πειρατική συντροφιά μας...
Και φεύγει ο Ηρώδης κυνηγημένος. Και να, κάπου πάλι σταματά. Είναι το κελί ενός φυλακισμένου εγκληματία. -Τουλάχιστον, λέει, εδώ στις φυλακές θα βρω ανάπαυση... Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν γιατί ξυπνά ο εγκληματίας και τρομαγμένος τον διώχνει από το κελί του.
Πού, λοιπόν, να πάει ο Ηρώδης; Επί τέλους, για δείτε τον, κάπου σταματά. Κάπου βρίσκει καταφύγιο. Εδώ μέσα, λέει, κάθονται άνθρωποι σαν κι εμένα. Εδώ θα βρω συντροφιά... Ποιό είναι αυτό το καταφύγιο; Είναι μία μαιευτική κλινική, ένα μαιευτήριο. Πριν από λίγο κάποιο μαχαίρι, που το κρατούσε γαντοφορεμένο χέρι, έσφαξε στα σπλάχνα μιας μητέρας ένα βρέφος και δεν το άφησε να δει το φως του ήλιου. Είναι μία μητέρα φόνισσα, Ηρώδης, που έδωσε συγκατάθεση να σφάξουν το παιδί της. Είναι ένας γιατρός, που έκανε μία έκτρωση...
Αθώα παιδιά, πλάσματα του Θεού, που σύγχρονοι Ηρώδες τα σφάζουν και γελούν. Τα παιδιά αυτά θα γίνουν Ερινύες που αιώνια θα κυνηγούν και τους γονείς και τους γιατρούς.
Ας τελειώσουμε την ομιλία μας, με τους δύο λόγους του Αγγέλου. Ο ένας είναι γι' αυτούς που διώκουν το παιδίον Ιησούν: «Τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδιού». Ο άλλος είναι για τους γονείς, και ιδιαίτερα για την μητέρα που δεν θέλει παιδιά: «Μη φοβηθής παραλαβείν το παιδίον».
