ις ημέρες αυτές, από την αρχή σχεδόν του Δεκεμβρίου μέχρι και τα Θεοφάνεια, όλοι μιλούν για «το πνεύμα των Χριστουγέννων». Στολίδια, λαμπιόνια, ετοιμασίες, δώρα, αγορές, χαρά και ἐλπίδα,, για μικρούς και μεγάλους, συνθέτουν αυτό το σκηνικό. Ένα πανηγύρι φωτός, χρωμάτων, μυρωδιών και διαφορετικής διάθεσης σε σχέση με τον υπόλοιπο χρόνο, έρχεται να αλλάξει για λίγες μέρες την ζωή μας, αλλά και την όψη των σπιτιών, των δρόμων και των πόλεων.
Το πνεύμα των Χριστουγέννων για τους πολλούς είναι ένα πνεύμα καταναλωτικό, μια ευκαιρία κοινωνικών συναναστροφών και καταναλωτικής μανίας. Μια εικόνα και μια πρακτική που, δυστυχώς, μας έχει έρθει και αυτή από έξω, από τις κοινωνίες που δεν έχουν κάτι βαθύτερο μέσα τους, που έχουν ξεχάσει τον Θεό, που έχουν λησμονήσει ότι γιορτάζουμε την Γέννηση του Θεανθρώπου και κατά συνέπεια δεν μπορούν να κατανοήσουν την σημασία αυτού του γεγονότος στην ίδια τους την ζωή.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποφασίζουν να περάσουν Χριστούγεννα κάνοντας ένα ταξίδι στο εξωτερικό, στην καρδιά της Ευρώπης, γιατί εκεί τα Χριστούγεννα έχουν ένα χρώμα πιο λαμπερό, πιο φαντασμαγορικό, αλλιώτικο από τα δικά μας δεδομένα. Κι έτσι ακριβώς είναι. Γιατί όσο κανείς ξεχνάει το νόημα και το περιεχόμενο κάποιου πράγματος, τόσο μεγαλύτερη σημασία δίνει σε ό,τι το περιβάλλει, στα εξωτερικά του γνωρίσματα, στην λάμψη δηλαδή του περιτυλίγματος και της εντύπωσης που αυτό προκαλεί.
Στην Ευρώπη, δυστυχώς, τα Χριστούγεννα γιορτάζονται χωρίς Θεό. Ελάχιστοι μιλούν ή θυμούνται αυτή την παράμετρο, αυτή την πραγματικότητα. Έτσι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από την λάμψη των εξωτερικών γνωρισμάτων, από την δημιουργία ενός τεχνητού κλίματος ευδαιμονίας και χαράς, το οποίο, αφού λείπει η ουσία, προσπαθούν να το επεκτείνουν χρονικά με γιορτές και εκδηλώσεις από τα μέσα ακόμη του Νοέμβρη.
Είναι όμορφη η ατμόσφαιρα, χαρούμενη, πολύχρωμη, μα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καταναλωτικό όργιο, από μια ψεύτικη χαρά, που συνοδεύεται από τα ρεβεγιόν της νύχτας των Χριστουγέννων, όπου όλοι πρέπει να είναι ντυμένοι στα καλά τους, να φορούν το πιο πλατύ τους χαμόγελο και να ανταλλάσσουν ευχές μηχανικά, χωρίς νόημα και ουσία. Η γιορτή κορυφώνεται με τα πλούσια και συχνά εξεζητημένα φαγητά, με το πολύ και καλό κρασί και την διασκέδαση μέχρι πρωίας. Στην Ευρώπη ακόμα και η συνήθεια των δώρων, από χειρονομία αγάπης έχει γίνει σχέση δοσοληψίας, νομίζοντας πως με τον τρόπο αυτό αγοράζουν την εύνοια των άλλων ή ότι προσφέρουν ευτυχία.
Είναι αλήθεια ότι η καταναλωτική μανία των ημερών στο τέλος δεν γεμίζει τις καρδιές κανενός, ξεθυμαίνει αμέσως και τελικά κουράζει τους ανθρώπους. Είναι αλήθεια ότι εκεί που απουσιάζει κάποιο βαθύτερο νόημα, τα πάντα μετατρέπονται σε αριθμούς, σε χρήματα, σε έξοδα…και η ζωή συνεχίζεται, παίρνοντας και πάλι τους καθημερινούς της ρυθμούς.
Ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού σηματοδοτεί κάθε χρόνο δύο διαφορετικά γεγονότα:
•Το πρώτο γεγονός είναι η ανάμνηση της ενανθρώπησης του Θεοῦ.
Η γέννηση του Χριστού αποτελεί την απαρχή της σωτηρίας των ανθρώπων από την αμαρτία.Είναι η εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού στον Αδάμ. Η πραγμάτωση της ελπίδας του ανθρώπου για μια ζωή πιο κοντά στον Θεό.
Από την στιγμή αυτή αρχίζει το θαύμα της σωτηρίας μας, αφού ο νεογέννητος Ιησούς είναι αυτός που με την διδασκαλία Του, την θυσία Του και την Ανάστασή Του μας προσφέρει την προοπτική της δικής μας αναστάσιμης πορείας, μέσα από την πνευματική μας αναγέννηση.
Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να αναγεννηθούμε πνευματικά, να διορθώσουμε τον δύσκολο χαρακτήρα μας, να βρούμε το αληθινό νόημα της ζωής μας!
•Το δεύτερο γεγονός είναι η ανανέωση μέσα μας της ελπίδας για τον νέο χρόνο, που πλησιάζει.
Η ελπίδα λοιπόν γεννιέται ξανά! Από κάθε άποψη, πνευματική και υλική, ουράνια και επίγεια, υπερκόσμια και γήινη, μέσα μας και γύρω μας, με προοπτικές που έχουν να κάνουν με το βασανιστικό παρόν, αλλά και με το μέλλον των ονείρων μας, όποια κι αν είναι αυτά.
Αυτή, λοιπόν, η ευκαιρία μας δίνεται τώρα. Αυτή η ελπίδα για έναν καλύτερο άνθρωπο μέσα μας, η αίσθηση του νέου ξεκινήματος, η ώθηση της επανέναρξης του πνευματικού αγώνα, ανατέλλει ξανά.
Ας εκμεταλλευθοῦμε, λοιπόν, την ευκαιρία που μας δίνεται τα φετινά Χριστούγεννα. Ας μην αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει ή να ξεχαστεί μέσα στην βιοπάλη της καθημερινότητας, αλλά ας την βάλουμε καλά μέσα στην ζωή μας.
Δεν είναι παράλογο ούτε απραγματοποίητο να ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο, σε μια καλύτερη κοινωνία, σε μια καλύτερη Εκκλησία, σε μια καλύτερη Πολιτική, σε μια καλύτερη διαβίωση, σε μια καλύτερη επικοινωνία με τον συνάνθρωπο, σε μια καλύτερη σχέση με τον εαυτό μας, σε μια καλύτερη κοινωνία μας με τον Θεό. Αρκεί να το θέλουμε και να το προσπαθούμε!
Είναι γνωστό ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αυτές τις ημέρες μας προσφέρεται μια άλλη προοπτική: ότι δηλαδή, η ελπίδα μπορεί να γεννιέται πολλές φορές, να ανανεώνεται, να μας βοηθά να ξεπερνάμε την απελπισία από τις τρικυμίες και τις αποτυχίες της ζωής, να παίρνουμε θάρρος, δύναμη, αντοχή και να πορευόμαστε τον δρόμο που έχουμε χαράξει. Αυτή η Ελπίδα που γεννιέται στην φάτνη των αλόγων πρέπει να συνοδεύει την πορεία της ζωης μας! Γι’ αυτό ψάλλουν οι άγγελοι το « Δόξα εν Υψίστοις…», γι’ αυτό οι μάγοι ταξιδεύουν από τα βάθη της ανατολής, γι’ αυτό οι βοσκοί υποκλίνονται ταπεινά, το άστρο φέγγει επίμονα κι εμείς γιορτάζουμε το όντως χαρμόσυνο γεγονός.
•Πώς γίνεται ὀμως αυτός που γιορτάζει να απουσιάζει από την γιορτή;
•Το πνεύμα των Χριστουγέννων πώς μπορεί να είναι διαφορετικό από το πνεύμα της Γέννησης του Χριστού;
•Πώς μπορούμε να μιλάμε για αγάπη και να ευχόμαστε ειρήνη κι ευτυχία, χωρίς Αυτόν που έχει την δύναμη να την προσφέρει;
•Χωρίς Αυτόν που ήρθε ανάμεσά μας κι έγινε άνθρωπος μόνο και μόνο για να μας προσφέρει αυτά τα αγαθά, πού τόσο ποθεί η καρδιά όλων, και να μας διδάξει τον τρόπο για να τα αποκτήσουμε;
Και δυστυχώς για μας, γιατί μας έδειξε, ότι η ευτυχία και η αγάπη δεν βρίσκονται στα χρήματα, ούτε στην καλοπέραση, ούτε στην δύναμη, ούτε στην εξουσία.
Με την παρουσία Του, με την Γέννησή Του και με την ζωή Του μας έδειξε πως την μεγαλύτερη αξία έχουν οι παιδικές ψυχές, από τις οποίες απουσιάζει το άγχος της καθημερινότητας, η αγωνία για κοινωνική καταξίωση, το κυνήγι του χρήματος και η υποκρισία στην επικοινωνία.
Μας παρότρυνε να γίνουμε και πάλι παιδιά, δηλαδή, εἰλικρινεῖς. Ἀνθρωποι της αγάπης. Εἰρηνοποιοί. Με πραγματική αξία.
Αν αναζητούμε, λοιπόν, να βρούμε κάποιο νόημα τούτες τις ημέρες, το οποίο θα μας συνοδεύει όλο τον χρόνο και όλη μας την ζωή, δεν έχουμε παρά να μιμηθούμε τους βοσκούς και τους Μάγους, που ταπεινά Τον προσκύνησαν στο σπήλαιο της Βηθλεέμ.
Δεν έχουμε παρά να βρούμε την χαμένη αθωότητα, αυτήν που βρίσκεται στα καθαρά μάτια των παιδιών. Ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ προσκάλεσε ἕνα παιδί, τὸ ἔβαλε ἀνάμεσά τους καὶ εἶπε· «Σᾶς βεβαιώνω ὅτι, ἐάν δέν μετανοήσετε καί δέν γίνετε σάν τά παιδιά, δέν θά μπεῖτε στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἐκεῖνος, πού θά ταπεινώσει τον ἑαυτόν του σάν τοῦτο το παιδί, αὐτός θά εἶναι ὁ μεγαλύτερος στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν».